به ساعت نگاه می‌کنم
حدود ِ سه ِ نصفه شب است
چَشم می‌بَندَم تا مَباد که چَشمانَت را از یاد بُرده باشَم
و طبق ِ عادَت، کنار ِ پنجره می‌رَوَم
سوسو یِ چند چراغ ِ مِه‌رَبان
و سایه‌ها یِ کِش‌دار ِ شَب‌گردان ِ خمیده
و
خاکستری یِ گُستَرده بر حاشیه‌ها
و
صدا یِ هَیَجان‌انگیز ِ چند سَگ
و
بانگ ِ آسمانی یِ چند خروس
از شوق به هوا می‌پَرَم
چون کودکی‌ام
و خوش‌حال،
که هنوز، مُعما یِ سبز ِ رودخانه
از دور، برایَم حَل نَشده‌ست
آری، از شوق به هَوا می‌پَرَم
و
خوب می‌دانَم
سال‌هاست که مُرده‌اَم
--ح.پ--